-Bakamıyorsun ki çocuğa!
-Sen bak o zaman
-Senin gibi vaktim olsa tabi bakarım
-Ben çalışayım sen evde otur bak o zaman
-Demesi kolay, daha el kadar çocuğa bakamıyorsun...
-Çocuk bakmak çok kolay çünkü
-Ya yemeğini yedir, oyun oyna başka ne?
-Hıı tabi o kadar canım
-Her gün hasta yahu çocuk!
-Ya ben ne yapayım, evde palto mu giydireyim?
-Gerekirse...gerekirse!!
-Süpersin ya, çok iyi biliyorsun bu işleri
-Senden iyi biliyor olabilirim
Çocuk hastalanınca böyle olmayarak başlayabilirsiniz misal.
1. Yemek yemiyor, oyuna dönüştürsek mi?
Bu yaşıma kadar çok büyük badireler atlattım, depresyonlara girip çıktım, dibe vurdum, yukarı çıktım, düştüm, kalktım ama bir kere olsun psikologa, psikiyatra gitmedim. Hep kendim mücadele ettim, belki bir ayda geçecek bir problem için yıllarca uğraştım. Ancak ne zaman çocuğumuz oldu resmen aile psikologu edindik. Çocuk s.çsa psikologa gittik, kuvvetli osursa, sesini yükseltse, yemek yemese, ağlasa, hüzünlense psikologa gittik. Bilinçli ebeveyn kavramının dibini gördük 5 yılda.
İşte bu psikolog turlarından aklımda kalan tek bir şey var, eğer çocukla ilgili bir sıkıntı varsa, bir şeyi yapmıyorsa, inat ediyorsa, sizin damarınıza basıyorsa çözümü basit; “oyuna dönüştürün”. Yemek mi yemiyor, yemek yemeyi bir oyuna dönüştürün; paylaşmayı mı bilmiyor, paylaşma oyunu oynayın; tuvaletini mi yapmıyor, s.çmayı bir oyuna dönüştürün; okula mı gitmek istemiyor, okula gitmeyi oyuna dönüştürün.
En son anaokulunda verilen boyama çalışmalarını yapmak istemediğinde, eşim yine zıpladı psikologa gidelim diye. tüm olgunluğumla ve bilinçli ebeveyn pozumla cevap verdim “başlarım psikologuna, fazla paran varsa bana ver. Yapacağımız şey basit oyuna dönüştüreceğiz” dedim. Bu olgun tavrım karşısında eşim geri adım atmak zorunda kaldı. Çocuğu karşıma aldım, "bak evladım bu bir ödev, bir iş değil ki bu bir oyun" dememle “beni kandırmayın, bildiğin ödev bu oyun falan değil” şokuyla sarsıldım. El kadar bebe oyuna dönüştürme işinin bir kolpa olduğunu algıladı da bizim psikolog hala “oyuna dönüştürün” deyip 200 liramızı emmekten bıkmadı arkadaş.
Demem o ki oyuna dönüştürme işi yemek yedirmede, kitap okumada, diş fırçalamada işe yarıyor da her şeyi oyuna dönüştürmeye kastın mı olmuyor işte. Tamam çocuk dediğin yarı gerizekalı ama o kadar da değil. Bu noktada bence artık çocuk psikologları kendini biraz geliştirmeli. Ota b.ka oyuna dönüştürün önerisini vermekten uzak durmalılar. Anaokulunun kapısına bir gidiyorum, ayakkabı çıkarmayı, montunu giymeyi, suluğunu alıp sınıfa gitmeyi oyuna dönüştürmüş ebeveyn görmekten içim kıyılıyor.
