5. Ahmet Bey veli toplantısı bitince siz kalın lütfen...
Bu psikolojiyi anlatmam mümkün değil. Zaten 50 kişilik sınıf ve gördüğüm kadarıyla bütün veliler gelmiş. Herkes çocuğu hakkında bilgi alma, “Aleyna çok akıllı”, “Semih çok iyi bir öğrenci”, “Merve çok başarılı”, ”keşke bütün çocuklar Cem gibi olsa…” türünden laflar duymak istiyor. Ama ben gerçekçiyim “Selim bey oğlunuzda bi sıkıntı yok” dese bana yetecek.
Ali, Yasin, Sinem, Fatma, Çağla, Bartu, Filiz… bizim oğlanın numarası kaç? Diye düşünmeye başlıyorum. Sanki başarılı öğrencileri en başa koymuşlar da başarısızlar sonlara kalmış gibi bir hissiyat kaplıyor içimi. İsmi ilk okunan çocuğun velisine bakıyorum, suratındaki gülümseme onun da benim gibi düşündüğünü gösteriyor. Çocuğu birinci olmuş gibi kıvançlı eleman.
50 veli içinde sayılı erkek velilerden biri olmam, çocuğun isminin hala okunmaması, öğretmenin çok gerçekçi olması, lafı pat diye koyması beni gerdikçe geriyor. Hazırladığım cümleler bir bir uçup gidiyor aklımdan, çocuk hangi kitapları okudu? Toplama yapabiliyor mu? Okuması hızlandı mı? Bir dakikada kaç kelime okuyor? Hecelemeyi tamamen bıraktı mı… Olm hiçbiri yok lan aklımda?
Derken bizimkinin adı okunuyor, içinde bulunduğum gerilimle sanki öğretmen beni sözlüye kaldırıyormuş ya da sınav notumu söyleyecekmiş gibi ayağa kalkıyorum. Millet bir hamlede bulunacağımı sanıp bana bakıyor ama ben kendimde bir tuhaflık görmüyorum. "Ulan senden önce 35 çocuğun adı okundu, bir tek veli ayağa kalktı mı geri zekalı!" diye bir düşünce gelmiyor aklıma. Öğretmenin "Selim bey oturarak da dinleyebilirsiniz" demesiyle mallığımı fark edip oturuyor, öğretmenin oğlunuz über demesini bekliyorum.
“Selim bey isterseniz sizinle toplantıdan sonra konuşalım” diyor. Artık toplantıdan sonda bana, “herkesin içinde demek istemedim, olan var olmayan var ama oğlunuz dahi Selim Bey” dese bile fark etmez çünkü herkes ama herkes bana döndü ve acır gibi baktı. "yazık lan artık ne kötü bir durum varsa insan içinde diyemedi öğretmen" diye düşünmeye başladı. Bu gurup içinde ben de varım. Aklıma en kötü şeyleri getiriyorum. Halbuki diyorum kendi kendime, çocuk hiç de geri zekalı gibi görünmüyor diyorum, kendimi avutacak kelimeleri bulamıyorum. Ahmet’i, Ayşe’si bitse de ne duyacaksam duysam diyorum. Acaba milletin bir şeyini mi çalıyor, kızların eteğini mi kaldırıyor, kavga mı ediyor, küfür mü ediyor, hiperaktif mi lan… Kafam patlayacak.
23 nisan’da gezi varmış çocukların başında olabilir miymişim?!… Arkadaş bunu içeride söylesene ya da "çocuk iyi sizden de bir şey isteyeceğim toplantıdan sonra kalın" desene. Beni niye geriyorsun, niye evladım hakkında bilinç altımda kalmış pis düşüncelerle yüzleştiriyorsun beni? Allah insanı veli toplantısından sonra “sen kal” denilen velilerden etmesin. O 15 dakikada kendi öz evladımdan tiksindim yemin ediyorum.
